
اقتصاد۲۴- ونزوئلا در حالی وارد یک فصل حساس سیاسی شده که اهدای جایزه نوبل صلح به اپوزیسیون این کشور، حضور ماچادو در صحنه بینالمللی و فشارهای اقتصادی و سیاسی آمریکا، وضعیت مادورو را بیش از پیش شکننده کرده است. تحلیلگران داخلی و منطقهای معتقدند تحولات ونزوئلا میتواند الگویی برای تعاملات غرب با ایران ارائه دهد و نشاندهنده تغییر رویکرد واشنگتن در مواجهه با کشورهایی است که در برابر سیاستهای آمریکا مقاومت میکنند.
ماچادو، رهبر اپوزیسیون ونزوئلا، در مراسم اهدای جایزه نوبل صلح در نروژ حضور یافت و در سخنرانی خود با اشاره به ایران، از مقاومت کشورها در برابر فشارهای خارجی به عنوان الگویی برای ملتها یاد کرد. حضور ماچادو در نروژ، علاوه بر تقویت مشروعیت بینالمللی اپوزیسیون، سیگنال روشنی به واشنگتن و متحدانش ارسال کرد مبنی بر اینکه راهبرد فشار و تحریم میتواند باعث جابهجایی قدرت در بلندمدت شود.
نیکلاس مادورو، رئیسجمهور ونزوئلا، با بحران اقتصادی شدید و کاهش محبوبیت داخلی مواجه است. تورم افسارگسیخته، کمبود کالاهای اساسی و فشارهای اجتماعی، فضای داخلی کشور را ملتهب کرده است. در عین حال، فشارهای دیپلماتیک و تهدیدات احتمالی آمریکا برای تحریمهای بیشتر و حمایت از اپوزیسیون، احتمال تغییر در توازن قدرت را افزایش داده است. با این حال، مادورو هنوز از حمایت بخشهای مهم ارتش و نهادهای امنیتی برخوردار است و سناریوی سقوط او همچنان نامطمئن و پیچیده است.
آمریکا در ماههای اخیر ضمن حفظ سیاست فشار حداکثری، به دنبال یافتن مسیرهای دیپلماتیک برای تغییر رژیم مادورو است. گزارشها حاکی است که واشنگتن در حال بررسی سناریوهای تدریجی و فشار اقتصادی هدفمند است تا بدون مداخله مستقیم، بتواند تغییر قدرت را ممکن سازد. این سیاست آمریکا، در مقایسه با رویکردهای گذشته، نشاندهنده دقت و احتیاط بیشتر در برخورد با کشورهایی است که توان بازدارندگی قابل
تحلیلگران سه سناریوی اصلی برای آینده سیاسی مادورو ارائه میدهند:
پایداری مادورو: با اتکا به ارتش و نهادهای امنیتی، مادورو میتواند بحران داخلی را مدیریت کند و به بقای خود ادامه دهد.
توافق داخلی: میان اپوزیسیون و دولت ممکن است توافقی برای تقسیم قدرت شکل بگیرد که زمینه تغییرات محدود را فراهم میکند.
فشار خارجی و سقوط: تشدید تحریمها و فشارهای دیپلماتیک آمریکا میتواند زمینهساز سقوط مادورو شود، اگرچه این مسیر نیازمند هماهنگی داخلی و بینالمللی است.
تحولات ونزوئلا میتواند الگوی مهمی برای تهران باشد. اگر مادورو با فشارهای خارجی به عقبنشینی یا تغییر سیاستها مجبور شود، این تجربه به آمریکا و غرب نشان میدهد که فشارهای اقتصادی و سیاسی میتواند در بلندمدت تأثیرگذار باشد. با این حال، تداوم مقاومت مادورو و حمایت داخلی میتواند راهبرد مشابه علیه ایران را پیچیده و پرهزینه سازد. به بیان دیگر، ونزوئلا همچنان یک آزمایشگاه واقعی برای ارزیابی اثرات فشارهای بینالمللی بر کشورهایی است که با تحریم و تهدید مواجهاند.
تحولات ونزوئلا نشان میدهد که فشار اقتصادی و دیپلماتیک، ابزار اصلی غرب در مقابل دولتهای مقاومتکننده است، اما موفقیت این سیاست به حمایت داخلی و توان بازدارندگی دولتها بستگی دارد. حضور ماچادو در نروژ و تاکید او بر تجربه ایران، بار دیگر اهمیت استراتژیهای منطقهای و بینالمللی را به کشورهایی، چون ایران یادآور شده است. مادورو در بحران است، اما مسیر آینده ونزوئلا هنوز پر از ابهام و چالش است و تجربه این کشور میتواند چراغ راه سیاست خارجی تهران باشد.